Een column in de eerste week van januari kan eigenlijk maar over één ding gaan: goede voornemens. Niet dat ik daar nou zo'n voorstander van ben, want waarom zou je wachten tot 1 januari om slechte gewoontes af te zweren? Toch zwichtte ik dit jaar. Tijdens een gesprek met de kinderen over Oud & Nieuw, ging het vanzelfsprekend ook over goede voornemens. Vol enthousiasme namen zij zich van alles voor: meer zelf doen, helpen in het huishouden, hun bordjes vaker leegeten en niet smakken tijdens het eten. En ik? Ik besloot minder te gaan mopperen.
Want eerlijk is eerlijk, ik mopper wat af. Op mijn werk, op de kinderen, op medeweggebruikers, op kapotte spullen, zelfs op dieren. Eigenlijk mopper ik op alles wat niet naar mijn zin gaat. Maar mopperen is heel erg ongezellig en vaak helemaal niet nodig. Want dat waar je op moppert, is meestal niet eens de oorzaak van je ergernis. Zijn we te laat voor school, dan mopper ik op de kinderen omdat ze zo treuzelen. Maar we hadden natuurlijk gewoon eerder moeten opstaan. En mopper ik op de vogels omdat ze weer eens op het raam gepoept hebben, dan is het echte probleem dat ik het veel te druk heb om óók nog eens de ramen te zemen.
Kortom mijn goede voornemen zou dus eigenlijk moeten zijn om beter te plannen en minder hooi op mijn vork te nemen. Maar dat is moeilijk! Er zijn zo veel interessante opdrachten, zo veel leuke dingen te doen met en zonder de kinderen, er is zo vaak hulp nodig op school en dan wil ik ook nog graag hardlopen, met mijn man uit eten of naar het theater en afspreken met vriendinnen. En natuurlijk gaat ons drukke huishouden met drie kinderen ook altijd door. Dus of dát gaat lukken?
Nu vertelde mijn schoonvader tijdens het kerstdiner dat mopperen in de Rotterdamse haven een heel andere betekenis heeft, namelijk 'koffiedrinken om negen uur 's ochtends, aan boord, op de kade of in de loods'. Komt dat even mooi uit! Nu hoef ik dit jaar dus helemaal niet minder te gaan mopperen, zolang ik het maar op z'n Rotterdams doe.
Machteld Henzel – in 't Hout is zelfstandig tekstschrijver en woont met haar man en drie kinderen aan de Rottekade. In haar vrije tijd loopt zij graag hard en trekt zij er vaak met het gezin op uit in hun Volkswagen camperbusje uit 1973.