Afscheid

Ik had nooit gedacht onze fijne plek aan de Rotte ooit op te geven. Want waar is het nu mooier wonen dan hier? Je moet als concurrerende woning wel van heel goede huize komen om de strijd aan te gaan met een plekje aan de Rotte. Toch is het één woning gelukt en nemen we over een paar maanden afscheid van onze geliefde plek aan de Rotte.

Geen vrij uitzicht meer over kabbelend water, niet meer even in onze boot stappen om een stukje te gaan varen en ook geen schapen meer die rustig grazend langs onze achtertuin trekken. Niet meer even naar de kweker, maar ook geen wielrenners meer die ons van onze sokken rijden en hopelijk ook geen haperend internet meer. Wel een vrijstaand huis, genoeg kamers voor iedereen en (eindelijk!) een tuin waar een trampoline in past.

Ver gaan we niet. We blijven gewoon in Bergschenhoek - want dat is het hier officieel ook al - en de kinderen blijven gewoon op dezelfde school. We komen dichterbij winkels, vriendjes en vriendinnetjes en straks ook middelbare scholen. Ook nu zijn we gevallen voor de charmes van een oud huis; trapgevel, glas in lood ramen, paneeldeuren. Er moet nog wel het nodige aan gebeuren, maar daar hebben we de komende jaren ruim de tijd voor.

Hoezeer we ook toe zijn aan een volgende stap, als ik straks de deur achter me dichttrek zal dat vast gepaard gaan met de nodige tranen. Dit is toch het huis waar onze kinderen geboren zijn en waar zij hun eerste stapjes hebben gezet. Hier maakten zij kennis met het plezier van wonen aan het water: 's zomers zwemmen en 's winters schaatsen voor de deur. Ook hadden zij het voorrecht om hier vossen, buizerds, ijsvogels en een enkele rat van dichtbij te zien en leerden ze dat je zwaait naar voorbij varende boten en gewoon terug mag schelden tegen asociale wielrenners.

Gelukkig is het geen definitief afscheid; we verkochten ons huis aan een goede vriend. Dus mocht de heimwee te groot worden, dan kunnen we altijd nog even bij hem langs voor een bakkie troost.

Machteld Henzel – in 't Hout is zelfstandig tekstschrijver en woont( nu nog) met haar man en drie kinderen aan de Rottekade. In haar vrije tijd loopt zij graag hard en trekt zij er vaak met het gezin op uit in hun Volkswagen camperbusje uit 1973.